محمد نجفی عرب؛ عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی تهران
1. سازمان تامین اجتماعی و بیمه ها باید به بیمارستان‌ها و بخش‌های مختلف درمانی بدهی‌شان را بپردازند. این در حالی است که سازمان تامین اجتماعی نزدیک به 160 میلیارد تومان از دولت بستانکار است. پیش از این بدهی دولت به سازمان تامین اجتماعی با دارایی ثابت پرداخت می شد اما این راه هم اکنون بسته است.
2. هزینه‌های سازمان تامین اجتماعی به شدت افزایش یافت. در مقابل دولت به عنوان بدهکار این سازمان هم با افزایش هزینه‌ها و عدم تعادل ورودی و خروجی رو به روست. این باعث شد همه پرداخت‌ها حتی به داروخانه و شرکت‌های تامین کننده تجهیزات پزشکی با مشکل روبه‌رو شود. شرکت‌های تجهیزات پزشکی اکنون بعضی بیمارستان‌ها را تحریم کرده‌اند چرا که سال‌هاست بدهی‌شان را به این شرکت‌ها نمی‌پردازند. در نهایت زیان چنین سیکل معیوبی به مردم می‌رسد.
3. بودجه‌ای که دولت برای وزارت بهداشت در سال آینده در نظر گرفته کافی نیست. نباید فراموش کرد که هزینه‌های زیادی برای این وزارت خانه تراشیده شده است. در طرح بیمه سلامت ایرانیان قرار بود 5 میلیون نفر بیمه شوند که ناگهان 11 میلیون نفر بیمه شدند.
4. نابه‌سامانی در تصمیم گیری‌ها به تمام مشکل اضافه کرده است. سازمان غذا و دارو هر صبح تصمیم تازه‌ای می‌گیرد بدون اینکه به پیامدهای آن فکر کند. اکنون به تصمیم این سازمان شرکت‌های واردکننده نمی توانند دارو وارد کنند بلکه باید نمایندگی‌های مجاز شرکت‌های خارجی در کشور فعالیت کنند. این باعث شده بسیاری از موسسه‌هایی که سال هاست در این زمینه فعالیت می‌کنند، دچار مشکل شوند و البته برای شرکت‌های خارجی هم فرش قرمزی پهن نشده که آن ها به راحتی در ایران نمایندگی ایجاد کنند.
5. نکته دیگر بحث قیمت‌گذاری است که قفل شدن سیستم انجامیده است. باوجود بیش از 20 درصد افزایش نرخ ارز دولت با قیمت‌گذاری دارو به زیان تولید عمل کرده است. اصرار دولت بر قیمت‌گذاری در حالی انجام می‌شود که هزینه‌های تولید و خدمات روبه‌روز بیشتر شده و می‌شود.