دنیای اقتصاد: چند هفته از آغاز سال ۲۰۱۹ میلادی می‌گذرد و هنوز خبر خاصی از کانال مالی اروپا موسوم به SPV به گوش نمی‌رسد؛ کانالی که در ماه‌های گذشته بارها وعده داده شده بود تا پایان ۲۰۱۸ اجرایی شود. این بدقولی در شرایطی که ایران به استناد گزارش‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به تمام تعهدات خود پایبند بوده، صدای مخالفان قدیمی برجام را بلندتر کرده و این فشار را بر دستگاه دیپلماسی قرار داده است که از گزینه‌های تندتری استفاده کند.
از سوی دیگر کنفرانس ورشو در لهستان نیز همچون هیزمی بر آتش می‌ماند که فارغ از بزرگ نمایی یا کوچک نمایی، قطعا هیچ تاثیر مثبتی بر روابط ایران اروپا نخواهد داشت. با این حال این سوال وجود دارد که تحولات چند ماه اخیر مطلوب اروپا بوده یا عدم امکان ایفای نقش بازیگری قوی، آن‌ها را در این شرایط قرار داده است؟
شاید دلایلی همچون وابستگی به حمایت‌های امنیتی آمریکا، عدم انسجام بین کشورهای عضو اتحادیه، حجم مبادلات تجاری و مواردی از این دست، آن‌ها را از اتخاذ مواضع دلخواه بازدارد؛ اما از سوی دیگر هزینه‌هایی که ممکن است خروج ایران از برجام برای همه طرفین دربرداشته باشد، موضوعی نیست که بتوان از کنار آن به راحتی گذشت. طولانی شدن مذاکرات ایران با کشورهای اروپایی شاید نتیجه همین هزینه فایده‌های طرفین باشد.
باشگاه اقتصاددانان در پرونده امروز خود به بررسی تحلیل رابطه ایران و اروپا، تاثیر کنفرانس لهستان بر این افق و آینده برجام پرداخته است:
- پرهیز از مواضع احساسی/ یوسف مولایی
- رویکرد تاکتیکی در SPV/ ابراهیم متقی
- از اراده تا اجرا/ طهمورث غلامی
- نقشه ترامپ برای جهان/ تحلیل فان افرز
- ورشو ایستگاه فروپاشی اتحادیه اروپا/ گزارش سازندگی