دنیای اقتصاد: سالروز خروج آمریکا از برجام بود که دونالد ترامپ، تحریم‌های جدیدی علیه صنایع فولاد، مس، آلومینیوم و آهن ایران وضع کرد. رئیس‌جمهوری آمریکا در این دستور به اشخاص حقیقی و همه کشورها هشدار داد که هر‌گونه معامله با ایران در بخش فلزات یا اجازه دادن به ورود محصول‌های این بخش به بندرهای این کشورها برای آن‌ها پیامدهای وخیمی از جمله مصادره اموال و قرار گرفتن در لیست تحریم‌های آمریکا به دنبال خواهد داشت و ناقضان این تحریم از ورود به آمریکا منع می‌شوند.
پس از اعلام این خبر، وزارت خزانه‌داری آمریکا، مهلت ۹۰ روزه‌ای را برای پایان دادن به معاملات و روابط تجاری شرکت‌های خارجی طرف قرارداد با تهران در بخش فلزات نشانه‌گذاری کرد. حال این سوال مطرح است که تیغ تحریم‌ها تا چه اندازه برای صنایع فلزی ایران تیز است؟ تحلیل‌های داخلی و خارجی پیرامون موضوع تحریم فلزات ایران حاکی از آن است که دو دیدگاه متناقض در زمینه اثرگذاری و تبعات این تحریم‌ها وجود دارد.
برخی صاحب‌نظران معتقدند میزان مخرب بودن تحریم‌ها بستگی به ۳ مولفه اصلی «توانایی مدیران داخلی در مدیریت شرایط جدید»، «سطح همکاری کشورهای ثالث و بالاخص همسایه» و «کیفیت عکس‌العمل سیاست‌گذار داخلی» دارد. در مقابل برخی ناظران می‌گویند ایران سال گذشته صادرات فولاد خود را کاهش داد، ولی اتفاقی در بازار رخ نداده؛ به علاوه در مورد سایر کالاها نیز اصولا سهم جدی برای صادرات ایران وجود ندارد.
به گفته این گروه، تحریم فلزات در ایران برای خود کشور می‌تواند مهم باشد، اما برای بازارهای بین‌المللی چندان اهمیتی ندارد. «باشگاه اقتصاددانان» در پرونده پیش‌رو به بررسی درجه نفوذ تحریم‌ها در بدنه صنایع فلزی ایران پرداخته است:
- لغو ممنوعیت‌های صادراتی| محمدرضا بهرامن
- گریزگاه‌های جدید تجارت| فریال مستوفی
- توهم در تنظیم بازار| بهادار احرامیان