- زهره صفری | کارشناس بازار سرمایه
در صورت وضعیت مالی شرکت (ترازنامه)، تمامی اقلام یا منابع اقتصادی شرکت هستند یا جزئی از مصارف محسوب می‌شوند.
مشخص است که برای هر مصرفی، منبعی وجود دارد. همین مفهوم موجب می‌شود تا در ثبت‌های حسابداری، به ازای هر مصرف در حساب مقابل آن، منبع مورد استفاده نیز مشخص باشد و ثبت شود.
بدهی های هر مجموعه، ادعایی است که سایر شرکت‌ها نسبت به دارایی‌های یک شرکت دارند. بدهی ها جزو منابع محسوب می‌شوند.
برای مثال فرض کنید که قصد راه‌اندازی یک خط تولید جدید را داریم و سرمایه و نقدینگی لازم در شرکت وجود ندارد. یکی از راه‌های تامین مالی، تسهیلات بانکی است که می‌تواند نقدینگی لازم را برای طرح موردنظر فراهم کند. تسهیلات بانکی ماهیت بدهی دارد.
از طرفی برای سرمایه‌گذاری (مصرف) به‌کار گرفته می‌شود. بدهی‌ها به دو بخش بدهی جاری (کوتاه‌مدت) و بدهی غیرجاری (بلند‌مدت) تقسیم می‌شوند.
بدهی های جاری آن دسته از بدهی‌هایی هستند که در بازه زمانی کمتر از یک سال سر رسید می‌شوند؛ مانند تسهیلات بانکی کوتاه‌مدتی که شرکت موظف است طی یک‌سال آن را تسویه کند.
بدهی های غیرجاری آن‌دسته از بدهی‌ها هستند که سررسید بیشتر از یک‌سال دارند مانند تسهیلات بلند‌مدت یا بدهی به شرکتی که می‌توان در بازه بیشتر از یک‌سال آن را تسویه کرد و... سازمان‌ها با دسته‌بندی بدهی ها با توجه به سررسید، که معمولا با توافق طرف‌مقابل صورت می‌گیرد، می‌توانند برای آینده برنامه‌ریزی کنند و با پرداخت به‌موقع بدهی ها، اعتبار سازمان را بهبود دهند.
در صورت وضعیت مالی (ترازنامه) اقلام بدهی معمولا به ترتیب نقد‌شوندگی ذکر می‌شوند. به‌طور کلی اقلامی که در صورت‌وضعیت مالی به‌عنوان بدهی شناخته می‌شوند، عبارتند از: حساب‌های پرداختنی (بستانکاران)، اسناد پرداختنی، پیش‌دریافت‌ها، جاری شرکا، ذخایر، وام‌های پرداختنی بلند‌مدت و اسناد پرداختنی بلند‌مدت.