- زهره صفری | کارشناس بازار سرمایه
صورت وضعیت مالی هر شرکت، نمایش‌دهنده معادله اساسی حسابداری است که طبق آن باید دارایی‌ها مساوی مجموع بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام شرکت باشد. صورت وضعیت مالی مانند یک ترازو است که باید کفه دارایی آن با کفه بدهی و حقوق صاحبان سهام مساوی باشد. دارایی‌ها منابع اقتصادی هر شرکت هستند.
بدهی‌ها، تعهدات مالی شرکت هستند و مابه‌التفاوت دارایی‌ها و بدهی‌های شرکت، حقوق صاحبان سهام نامیده می‌شود. هر یک از اقلام دارایی و بدهی در صورت وضعیت مالی، به دو دسته جاری و غیرجاری تقسیم می‌شود.
دارایی‌ها شامل دارایی‌های جاری و دارایی‌های غیرجاری، بدهی‌ها نیز شامل بدهی‌های جاری و بدهی‌های غیرجاری می‌شوند. جاری به معنای کوتاه‌مدت (سررسید کمتر از یک‌سال) و غیرجاری به معنای بلند مدت (سررسید بیشتر از یک‌سال) است. دارایی‌ها در صورت وضعیت مالی معمولا به ترتیب نقدشوندگی ذکر می‌شوند.
دارایی‌های جاری، قاعدتا نقدشوندگی بیشتری نسبت به دارایی‌های غیرجاری دارند، پس در ابتدای صورت وضعیت قرار می‌گیرند. درمورد بدهی‌ها نیز چنین قاعده‌ای وجود دارد. آیتم‌های موجود در صورت سود و زیان می‌تواند آیتم‌های صورت وضعیت مالی را تحت تاثیر قرار دهد. می‌دانیم که سود خالص انتهای دوره به حساب سرمایه شرکت بسته می‌شود.
پس می‌تواند مجموع بدهی و حقوق صاحبان سهام را افزایش (یا در صورت تحقق زیان، کاهش) دهد. اما همان‌طور که گفته شد، صورت وضعیت مالی مانند ترازو است و اگر بخش بدهی و سرمایه تغییر کند، بخش دارایی نیز تحت تاثیر قرار می‌گیرد. فرض کنیم شرکت در انتهای دوره مالی ۳۰۰ میلیارد سود خالص محقق کرده و به حساب سرمایه اضافه شده است.
این سود ۳۰۰ میلیاردی یا نقد است و در حساب شرکت سپرده می‌شود یا تعهدی است و به‌عنوان حساب دریافتنی در صورت وضعیت مالی قلمداد می‌شود یا با آن کالا خریداری می‌شود و حساب موجودی کالا تحت تاثیر قرار می‌گیرد و... پس سود خالص بخش دارایی‌ها را نیز تحت تاثیر قرار داده و معادله اساسی حسابداری برقرار می‌شود.
منبع: دنیای اقتصاد