در گزارش توجیهی ارسالی، از آنجایی که فرض انجام افزایش سرمایه در اواخر سال 95 است، وجه نقد تزریقی به شرکت بر عملکرد سال 96 به بعد تاثیرگذار خواهد بود. بر این اساس، در صورت انجام افزایش سرمایه، فروش و درآمد ارائه خدمات در سال 96؛ 11 درصد نسبت به عدم افزایش سرمایه بیشتر خواهد بود. این در حالی‌ست که شرکت بدون درنظر گرفتن این افزایش سرمایه، هدف افزایش فروش 74 درصدی را برای سال 96 لحاظ کرده است که این پیشفرض با در نظر گرفتن افزایش 30 درصدی ظرفیت واقعی تولید (رسیدن به سطح تولید 17000 تن محصول) و استفاده از تمام این ظرفیت منظور شده‌است. با اعمال افزایش سرمایه، ظرفیت واقعی پیش‌بینی شده به 19000 تن خواهد رسید. اظهارات حسابرس شرکت با توجه به عملکرد شرکت تا آخر ماه پنجم سال 95 مبنی بر احتمال عدم توفیق «خاهن» برای پوشش بودجه اعلامی در این سال بود که با توجه به عملکرد 10 ماهه این شرکت این احتمال کمرنگ می‌شود.
از طرفی برنامه شرکت برای افزایش حجم تولید مربوط به تولید قطعات با وزن بالا و اضافه شدن شیفت شب به برنامه تولید می‌تواند ظرفیت اسمی را بالاتر ببرد و طبق ادعای آهنگری تراکتورسازی ایران، این افزایش تولید در دسترس است. هزینه دستمزد، سربار و مواد مصرفی شرکت بدون درنظر گرفتن افزایش سرمایه در سال 96 به ترتیب با رشد 33، 24 و 30 درصدی در نظر گرفته شده‌است. هزینه دستمزد با توجه به افزایش قانونی 20 درصدی وزارت کار و جذب نیروی کار جدید برای شیفت اضافی درنظر گرفته شده‌است. افزایش 5 درصدی هزینه‌های اداری و تشکیلاتی سال 96 نسبت به سال 95 تا اندازه‌ای خوشبینانه در نظر گرفته شده‌است. در حالیکه در سال‌های قبل و بعد از این پیش‌بینی، این افزایش نرخ به ترتیب 16 و 20 درصد محاسبه گردیده‌است.
در نهایت سود هر سهم این شرکت با محاسبات مذکور که تا حدود زیادی با مفروضات یاد شده منطقی به نظر می‌رسد؛ در سال 96 می‌تواند به 16.9 میلیارد تومان (23 تومان به ازای هر سهم) برسد که در صورت اعمال افزایش سرمایه و محقق شدن تمام مفروضات یاد شده، این سود به 22.3 میلیارد تومان (15.3 تومان به ازای هر سهم با سرمایه دو برابر) خواهد رسید که حاکی از نصف شدن نسبت P/E فعلی شرکت در سال آینده دارد.
در پیش‌بینی سودآوری شرکت برای سال 97، با فرض اعمال افزایش سرمایه و رسیدن به مرز اسمی تولید به سود 26.5 میلیارد تومان (18.1 تومان به ازای هر سهم با سرمایه دوبرابر فعلی) می‌رسیم. بدیهی‌ست که هرچه پیش‌بینی‌ها بلندمدت‌تر می‌شوند با توجه به افزایش احتمال تغییر عوامل تاثیرگذار از قابلیت اتکای کمتری برخوردار خواهند بود.
