دنیای اقتصاد: همزمان با بالا گرفتن اعتراض‌های کارگری در شرکت‌های مختلفی نظیر آذر آب، هپکو، هفت‌تپه، فولاد اهواز و برخی مناطق دیگر، موضوعاتی مجال طرح یافته‌اند که فارغ از منطق اقتصادی، رنگ و بویی سیاسی داشتند.
موضوعاتی که به وضوح مخالف خصوصی‌سازی بوده و به جای پرداختن به محورهای مهمی نظیر افزایش شفافیت در واگذاری‌ها، تاکید بر روندهای قانونمند، حمایت از حقوق مالکیت، توصیه به بهره‌گیری از تجربیات جهانی و سایر مسائل اصلی، بنیان و اساس واگذاری بنگاه‌های دولتی را زیر سوال می‌برند. واقعیت این است که تجربه خصوصی‌سازی در دهه‌های اخیر نتوانسته نمره قابل قبولی دریافت کند و حتی در برخی موارد شاید بتوان گفت شکست خورده است. دلیل این امر چه بوده است؟ آیا نوسان‌های کلان اقتصادی بنگاه‌ها را در تنگنای فعلی قرار داده است یا پیش نیازهای واگذاری را مهیا نکرده‌ایم؟
باشگاه اقتصاددانان در پرونده خود به بررسی ابعاد مختلف بن‌بست درخصوصی‌سازی پرداخته است:
- بنگاه‌های کلنگی/ سعید فایقی
- واگذاری بدون آزادسازی/مهران بهنیا
- انتقال مدیریت یا مالکیت/ فرشید زرین‌کیا
- ورود شبه‌دولتی‌ها/ محمد پورطالبی
